Czy sprawy frankowe to tzw. samograj?

W ostatnim roku nastąpił znaczny wzrost pozwów kierowanych przez tzw. Frankowiczów przeciwko bankom. Nic dziwnego, ponieważ faktycznie w wielu sprawach wydawane są pozytywne wyroki dla kredytobiorców. Nie oznacza to jednak wcale, że sprawy frankowe należą do łatwych. Trzeba pamiętać, że samo wystąpienie z pozwem przeciwko bankowi nie wiąże się automatycznie z wygraną.

Wszystko zaczyna się od analizy stanu faktycznego sprawy. Podobne brzmienie postanowień zawartych w umowach kredytowych nie wystarczy do unieważnienia / odfrankowienia umowy z argumentacją: „bo przecież w innej sprawie z podobnym postanowieniem umownym sąd umowę unieważnił / odfrankowił”. Nie tylko treść umowy kredytu, ale i okoliczności jej zawarcia, mają bardzo istotne znaczenie dla sprawy. Dla przykładu – fakt negocjowania postanowień umownych, w tym m.in. negocjowanie kursu wymiany walut na etapie uruchomienia kredytu, może skutkować uznaniem niezasadności jakichkolwiek roszczeń kredytobiorcy względem banku.

Z reguły spotykamy się z kredytami:
– indeksowanymi (waloryzowanymi) do waluty obcej, w których wysokość kwoty kredytu wyrażonej w złotych jest określana (indeksowana) według kursu danej waluty obcej w dniu wydania,
– denominowanymi w walucie obcej, w których wartość kwoty kredytu jest wyrażona w walucie obcej, ale jest uruchamiana w złotych po przyjętym kursie przeliczeniowym.

Można się także spotkać (choć rzadko) z kredytem czysto walutowym, udzielanym i wypłacanym w innej walucie niż krajowa.

W konsekwencji, przed ewentualnym skierowaniem sprawy do sądu, należy dokonać wnikliwej analizy treści umowy kredytu oraz ustalenia, z jakim kredytem mamy do czynienia w konkretnej sprawie. Niezbędna jest analiza poszczególnych postanowień umownych pod kątem ich abuzywności, a także analiza wszystkich okoliczności towarzyszących zawarciu umowy. Należy ustalić, z jakim roszczeniem można wystąpić do sądu (nieważność czy tzw. „odfrankowienie”), a jeśli z kilkoma roszczeniami – to w jakiej kolejności. Konieczne jest także oszacowanie wysokości roszczenia.

I choć w ostatnim czasie sprawy frankowe stały się dość popularne, nie świadczy to o prostocie tych spraw i nie powinno uśpić czujności kredytobiorcy występującego z roszczeniem przeciwko bankowi. Większość pozytywnych wyroków dla kredytobiorców świadczy nie tylko o korzystniej linii orzeczniczej, ale i o tym, że jakiś odsetek spraw jest jednak przegrywanych. Trzeba zatem jeszcze na etapie przedsądowym należycie ocenić ryzyko procesowe, a następnie dołożyć maksimum staranności, aby ostatecznie dołączyć do liczby spraw wygranych.

Warto także podkreślić, że fakt spłaty kredytu frankowego w całości nie oznacza wcale utraty możliwości podważenia takiej umowy i wystąpienia przeciwko bankowi z roszczeniami.

Jedno jest pewne – o swoje trzeba walczyć. Wszak, jeśli ktoś posiada kredyt frankowy, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że umowa jest skonstruowana wadliwie. Warto więc ustalić, czy w konkretnym przypadku istnieje możliwość podważenia umowy i dochodzenia roszczeń od banku.

A jest o co walczyć, ponieważ może się okazać, że kredyt, który miał być pierwotnie spłacany np. do 2030 roku, jest już dawno spłacony.

Adw. Julia Kęs, Adw. Mirosław Kęs

Stan prawny na: 24.01.2021 r.